#1 Egy porlepte billentyűzet, és más semmi Mókás dolog hetek után újra billentyűzetet ragadni, és a padlón szétszórt gondolataimat összeszedegetve azon elmélkedni, vajon hogy kellene elkezdeni egy többedik naplót, és nyilvános vezeklésbe kezdeni az egyetlen tevékenység előtt, ami az elmúlt években stabil bástyának számított az életemben. Nem kell tudnod semmit, és mert nem mondhatom el senkinek, hát elmondom mindenkinek. Idővel, addig is teret engedve a céltalan soroknak, melyek csak úgy bolyonganak egy látszólag szükségszerű naplóbejegyzésben, miközben hisztis kisgyerekként követelem, hogy hallgassák már meg a történetem, a ***** életbe. Utóbbi vessző utáni produktumot persze már felnőtt fejjel, kellő mértékben nyakon öntve az egészet egy asztalra csapással. Nem tudom mit árulhatnék el neked. Elbaszott gyerekkor? Egy alkoholista, nőket előszeretettel verő apa, aki ma is él, mégsem létezett számomra soha sem? Egy nevelőapa, akinek az egyetlen érdeme, hogy miközben próbálta ellopni az álmaim, pont neki köszönhetően alakult ki bennem egy kényszeres ragaszkodás feléjük? Az elbaszott család, amiben alig van valaki, aki bármit is jelent számomra? Furcsák ezek a sorok nem? Kiváltképp akkor, ha azt mondom, anya volt az egyetlen, aki egy pillanatig sem mondott le rólam soha, és nem állította a legnagyobb viharban a többiekkel ellentétben: "ezért nem lesz belőled semmi" . Nyugodj meg, ahogy az előbb mondtam, idővel mindent megértesz majd. Nincs oka annak, hogy pont most kezdem el. Több éve dolgozik bennem egy saját blog ötlete, ahova kiírhatom magamból az összes létező szart, és időnként valami produktívat is alkothatok. Talán pont ez az első bejegyzése neki? Vagy egy idő után egyszerűen csak a feledés homályába vész? Bárhogy is, egyelőre megnyugtató, hogy kevesen olvassák. Ha egy olyan sztorira vágysz, ami tele van örömteli pillanattal, és rózsaszín felhőkön ugrálnak a pónilovak, nem egymást keressük. Még csak azt sem tudom neked megígérni, hogy az utolsó jelenete a főhősöd álmainak beteljesülésével fejeződik be, és a végső nagy konklúzió után elindul a stáblista. Mondjuk azt igen, hogy a legundorítóbb pillanataim, és a legsötétebb démonaimmal való tánc ellenére is mindent megfogok tenni érte. Az álmaim jelentik az életem, ha nem léteznének, és nem dolgozhatnék a megvalósításukért a nyilvánvaló időnkénti megszeppenéseket leszámítva, egy pillanattal sem lenne érdemes tovább élnem. Hogy ettől a helytől mit várok? Fogalmam sincs. Tényleg. A legmerészebb álmaimban is egy ugyanolyan elbaszott gyereket látok mint én, aki rátalál ezekre a sorokra amik talán hozzájárulnak ahhoz, hogy kurvára ne merje feladni még akkor sem, ha épp beleszakadna, annyira fáj ami történik vele. Tudom, hidd el tudom mennyire kemény a szitu, de jelenleg csakis azért van vihar, hogy aztán láthasd a szivárványt. Az álmaim másik felében egy népszerű blogot látok, ahol naivan azt gondolom, az embereknek tetszik, amit ide írok. Pedig gyakorlatilag azt sem tudom, hogyan kell. Cserébe ez a szenvedélyem. Ha már idáig eljutottál, akár azt a kérdést is felteheted, miért érdemes pont engem olvasnod. Viszont, bármilyen ciki is, nem tudok neked rá válaszolni. Egyszerűen csak gyere legközelebb is, adj nekem egy kis időt, és te leszel az első, akinek elárulom. Leszel az olvasóm? A jelige: You'll Never Walk Alone.
top of page
bottom of page
#4 Rexfield
Mostanában, amikor szabad vagyok egy-két napig, általában azon kapom magam, hogy a pihenésen kívül nem összpontosítok túlzottan semmi másra. Nem ég bennem a vágy, nem tombol bennem a tűz, épp azt is mondhatnám, teljesen kikapcsolok, és folyamatosan azt kérdezem magamtól: mihez lenne kedved?
Múltkor elmentem vásárolni, és teljesen egyedül választottam magamnak ruhákat. Egészen fura érzés volt két szatyorral hazafelé tartani, vagy épp belebújni egyik felső után a másikba, mintha az árcédula megtekintése csak egy rossz beidegződés lenne, és az egyetlen igazán fontos kérdés az lett volna: tetszik? Várjunk csak… de hiszen pont ez volt a szituáció. Persze nem hazudtoltam meg önmagam, és az egész pakk nem került többe 9 ezer forintnál, nálam még ez is soknak számít. Egy új fejezet, megjutalmazni magam valamivel, ami nem videójáték, mozi, vagy kaja. Kaja, mint jutalom, na majd erről később.
Az már egy érdekesebb kérdés, miért tekintek életem egyik legjobb befektetésenként azokra az 50 percekre egy általam igazán nagyra tartott, és hiteles szakembernél, aki újra és újra rendbe teszi a kusza gondolataimat, melynek a központi eleme egyetlen mondatban így hangzik: nem a te hibád. Csettintésre, és egy csapásra kapok válaszokat olyan kérdésekre, amikre a barátaim sem tudják, még a legközelebbiek sem.
Miért fontos ez? Mert szörnyen motivál, hogy az összes szemetet kidobjam, ami bennem van. Tudom, hogy nem hoztam ki mindent magamból, és legalább egy „kamra” van, ami mögött eszméletlen nagy energiakészletek lapulnak. Energiakészletek, amik olyan sikerekhez segíthetnek hozzá, ahol a legvadabb álmaim rejtőznek. Néha elképzelem, amint ezek megvalósulnak, és vagy könnyek gyűlnek a szememben nagyon rövid időn belül, vagy pedig ki tudja honnan, és pontosan kitől, de erőt kérek ahhoz, hogy ezeket megvalósíthassam.
A gyerekkorom már egészen a kezdetektől meg lett pecsételve. Alkoholista és agresszív apa, egy kétségbeesetten helytállni igyekvő fiatal lány, akit nevezzünk most anyának, és a nagyszülők, akikről az egyetlen akkori emlékem, hogy a délutánok semmi másról nem szóltak, csak a Rex felügyelőről. Egy vasárnapi miséről hazatérve egyszer azt láttuk, hogy anyával valami nincs rendben, amit az arcán található „foltok” nyomatékosítottak, és bár amikor azt kérdezi bárki, miért töltene el örömmel, ha végre megtudnám, hogy apám meghalt és nem csak a dereka ment tönkre – khmm, karma – akkor leginkább ezt a képet szoktam említeni, más emlékem nincs nagyon négy-öt éves koromból. Kivéve a Rex felügyelő. Csillogó szemekkel figyeltem, amint a nagy bundás kutya újra és újra átugrik az ablakon, és Mózer felügyelő hű társaként kísérik mindenhova egymást. A másik élénk kép a fekhelyén széles mosollyal pihenő lélekmelegítő, ami ott és akkor egy életre biztosította a legnagyobb vágyak egyikét: egy saját Rexet, akivel legalább olyan hűséges társai lehetünk egymásnak, mint a felügyelőnek ő.
Sokkal jobb később sem lett, de anya azt hiszem mindent igyekezett megtenni azért, hogy boldog gyerekkorom legyen. Kiválóan indultak az iskolai tanulmányaim, egy olyan helyen voltam, ahol igazán szerettem lenni. A mai napig ismerem azokat a srácokat, akikkel akkor egy osztályba jártunk, néhány év erejéig akkor kaptam vissza egy részüket, amikor épp a legnagyobb szükségem volt rájuk. A bejegyzéseim nem mindig arról szóltak, hogy vannak álmaim, és ha csak egy dologban vagyok biztos, akkor épp a megvalósulásukban. Sokkal inkább jellemezném egy nagy köpet szemétnek, egy segélykiáltásnak, ami azt kérdezi: hall engem valaki? Fontos vagyok bárkinek egyáltalán? Vagy tényleg jobban tenném, ha végre nem csak próbálkoznék vele, hanem véget is vetnék valóban az életemnek? Nyugi, csak kövess, és ne maradj le, ki foglak vezetni az erdőből, bízz bennem, még ha egy kicsit zavaros is épp. Alapvetően ezekben az időkben azok az emberek táplálták a mosolyból fakadó nevetést, akiket már gyerekként ismertem. Csodás első két év volt, még az sem zavart, hogy ahol laktunk, gyakorlatilag egy lyuk volt, amit ma albérletnek nevezni is erős lenne.
A futballal ekkor találkoztam először, a második osztályhoz készülődve épp a 2002-es világbajnokság ment a tv-ben, és Kamerun játszott, mi meg fogalmam sincs miért, de az osztállyal Tünde néninél gyűltünk össze valamilyen apropóból. Tünde néni az egyik osztályfőnök volt, igazi angyali teremtés, aki imádta gyerekeket, de ugyanez elmondható Kati néniről, a másik őrzőangyalunkról. Itt kezdődött el valami, ami megfertőzött. A következő kép már az, ahogyan eligazítást tartunk a suli betonpályáján tesin, pontosan ki, milyen szerepkört tölt majd be az ősi rivális 2.A ellen. Második végére is jó tanuló voltam, olyan gyerek, akire büszke lehet a még mindig erőn felül teljesítő anyja.
Ekkor megtudtam, hogy van egy négy évvel idősebb féltestvérem, akinek épp most halt meg az apja, nekünk pedig lehetőségünk van egy a mostaninál sokkal nagyobb helyre költözni, ahol csak az egyik szoba akkora, mint az előző helyünk konkrétan. Egy kis faluban, alig ezer lakossal, Budapesttől 50 percnyi vonatútra. Akkor persze nem értettem miért szakítanak ki onnan, ahol jól érzem magam, és miért törik ketté alapjaiban a gyerekkorom. Ami ugyanis ezt követően jött, legkevésbé sem nevezhető annak, és most csak egyetlen apró sztori. A bátyám szemében az első pillanattól kezdve ellenség voltam, amit az első nap nyomatékosított is a suliban, és hetedikes falkavezérként, közkedvelt figuraként kijelentette: „nyugodtan megverhetitek az öcsémet, nem fogok semmit csinálni” – még aznap megvertek, én pedig felírtam még egy dolgot a listára, amit nem értettem.
De a futball jött és kacsintott. Időszakosan követték egymást átlagos és borzalmas időszakok, csipetnyi jóval. Mégis, amikor futballoztam, vagy amikor hagyták, hogy ezt tegyem, eltűnt a külvilág. Imádtam elképzelni, amint én vagyok Gianlugi Buffon, vagy épp David Beckham. Egyszer elmesélem miért ők voltak azok. A mennyei megyei életérzés, a hétvégi Bozsik tornák, és a tornák vége, amik nem egyszer szóltak arról, hogy büszkén indultam el átvenni az annak a legjobb kapusának járó díjat. Sokáig gondoltam azt, életem legnagyobb hibája az volt, amikor 13 évesen abbahagytam az egészet, miután visszaköltöztünk Pestre, de nemrég ráébredtem: a futballal kapcsolatos szerelem sosem múlt el, csak mindig más formában volt jelen.
Tudom, azt kérdezed, hogy kapcsolódik mindez az álmaimhoz, és egyébként is miért ütöm minden alkalommal ennyire erősen a vasat, ha erről, és célokról van szó. Van egy másik, ami legalább annyira hangosan szól, mint Rexnek az ugatása. A világ egyik legnagyobb klubjánál dolgozni, és egy nap úgy felébredni, hogy a magazinban vagyok szerkesztő, a legfontosabb feladatom pedig cikket csinálni abból az interjúból, amit a hétvégén brillírozó játékossal készítettem. Kicsit kijöttem a flowból, és vissza is kell másznom egy kissé melankolikusabb számmal, de mindenképp akartam neked konkrétumokat mondani. Nem tudom ezek voltak-e a legmegfelelőbbek, de ha felteszed nekem a kérdést, mi a két legnagyobb álmom az életben, akkor most már tudni fogod, miért az a válaszom, hogy Rex, és az Anfielden dolgozni, amennyiben kicsit lehetek önző.
A bizarr sztorik anyámról, és rólam? Hidd el, ennél csak rágósabb falatok jönnek majd, olyan dolgok, amiknek soha nem lett volna szabad megtörténnie. Vagy csak én dramatizálom túl? Sosem tudom, hogy szabad-e ezekről írnom, beszélnem másoknak, épp ezért untam meg az egész jelenséget. A bűntudatot, a szégyen érzetét, amiért nekem kéne rosszul éreznem magam, és csendben maradni. Ha nem mondhatom el senkinek, elmondom hát mindenkinek. Szeretnék elmesélni mindent, az utolsó betűig, de szeretném, ha közben egyre feljebb másznék, és a végén, amikor az utolsó bejegyzést már az Anfieldről írom, az utolsó szó csak ennyi lenne: megcsináltam.