#1 Egy porlepte billentyűzet, és más semmi Mókás dolog hetek után újra billentyűzetet ragadni, és a padlón szétszórt gondolataimat összeszedegetve azon elmélkedni, vajon hogy kellene elkezdeni egy többedik naplót, és nyilvános vezeklésbe kezdeni az egyetlen tevékenység előtt, ami az elmúlt években stabil bástyának számított az életemben. Nem kell tudnod semmit, és mert nem mondhatom el senkinek, hát elmondom mindenkinek. Idővel, addig is teret engedve a céltalan soroknak, melyek csak úgy bolyonganak egy látszólag szükségszerű naplóbejegyzésben, miközben hisztis kisgyerekként követelem, hogy hallgassák már meg a történetem, a ***** életbe. Utóbbi vessző utáni produktumot persze már felnőtt fejjel, kellő mértékben nyakon öntve az egészet egy asztalra csapással. Nem tudom mit árulhatnék el neked. Elbaszott gyerekkor? Egy alkoholista, nőket előszeretettel verő apa, aki ma is él, mégsem létezett számomra soha sem? Egy nevelőapa, akinek az egyetlen érdeme, hogy miközben próbálta ellopni az álmaim, pont neki köszönhetően alakult ki bennem egy kényszeres ragaszkodás feléjük? Az elbaszott család, amiben alig van valaki, aki bármit is jelent számomra? Furcsák ezek a sorok nem? Kiváltképp akkor, ha azt mondom, anya volt az egyetlen, aki egy pillanatig sem mondott le rólam soha, és nem állította a legnagyobb viharban a többiekkel ellentétben: "ezért nem lesz belőled semmi" . Nyugodj meg, ahogy az előbb mondtam, idővel mindent megértesz majd. Nincs oka annak, hogy pont most kezdem el. Több éve dolgozik bennem egy saját blog ötlete, ahova kiírhatom magamból az összes létező szart, és időnként valami produktívat is alkothatok. Talán pont ez az első bejegyzése neki? Vagy egy idő után egyszerűen csak a feledés homályába vész? Bárhogy is, egyelőre megnyugtató, hogy kevesen olvassák. Ha egy olyan sztorira vágysz, ami tele van örömteli pillanattal, és rózsaszín felhőkön ugrálnak a pónilovak, nem egymást keressük. Még csak azt sem tudom neked megígérni, hogy az utolsó jelenete a főhősöd álmainak beteljesülésével fejeződik be, és a végső nagy konklúzió után elindul a stáblista. Mondjuk azt igen, hogy a legundorítóbb pillanataim, és a legsötétebb démonaimmal való tánc ellenére is mindent megfogok tenni érte. Az álmaim jelentik az életem, ha nem léteznének, és nem dolgozhatnék a megvalósításukért a nyilvánvaló időnkénti megszeppenéseket leszámítva, egy pillanattal sem lenne érdemes tovább élnem. Hogy ettől a helytől mit várok? Fogalmam sincs. Tényleg. A legmerészebb álmaimban is egy ugyanolyan elbaszott gyereket látok mint én, aki rátalál ezekre a sorokra amik talán hozzájárulnak ahhoz, hogy kurvára ne merje feladni még akkor sem, ha épp beleszakadna, annyira fáj ami történik vele. Tudom, hidd el tudom mennyire kemény a szitu, de jelenleg csakis azért van vihar, hogy aztán láthasd a szivárványt. Az álmaim másik felében egy népszerű blogot látok, ahol naivan azt gondolom, az embereknek tetszik, amit ide írok. Pedig gyakorlatilag azt sem tudom, hogyan kell. Cserébe ez a szenvedélyem. Ha már idáig eljutottál, akár azt a kérdést is felteheted, miért érdemes pont engem olvasnod. Viszont, bármilyen ciki is, nem tudok neked rá válaszolni. Egyszerűen csak gyere legközelebb is, adj nekem egy kis időt, és te leszel az első, akinek elárulom. Leszel az olvasóm? A jelige: You'll Never Walk Alone.
top of page
bottom of page
#8 Nem először futok neki ennek a bejegyzésnek, és lehet, hogy nem is utoljára. Vannak olyan témák, amik még rajtam is kifognak, a belső projektemben például arról kéne írnom, miért tartom magam jó pasinak, vagy olyannak, aki egy nő számára, ha lottó ötös nem is, de legalább egy négyes lehet. Az idő sürget, egy órám van összeszedni a gondolataim, mielőtt visszaindulnék pestre, és magam mögött hagynám a mama főztjét, a „családi” ház kényelmét, és a vasárnap délután harmonikus ölelését. Vannak dolgok, amiket újra és újraértékelek, ahogyan telik az idő. Nemrég tanultam meg például, hogy mennyire fontos bármikor lehetőséget teremteni egy-két nyugodt órára, ahol összegezni tudja az ember a gondolatait, és mindent maga mögött hagyhat. Ugyanilyen jelentősége volt, amikor felismertem, az ember akkor hal meg igazán, amikor elveszik belőle a móka/kacagás, és többé már nem képes egyik pillanatról a másikra azonnal öt éves üzemódba kapcsolni egy kisgyerek kedvéért, vagy nincs egy olyan barátja, akivel ezt megtudja csinálni. Belegondoltál már milyen lenne, ha gyanútlan emberek bevásárlókocsijába csempészhetnél idegen árukat, és csak figyelnéd a reakciójukat? Vagy emlékszel a filmre, ami felnőtt férfiakról szólt, akik hosszú ideje hagyományként tekintenek a fogócskára? Néha túl merevek vagyunk, és elfelejtjük élvezni az életet, az embereknek meg olyan az arca reggelente a városban, mintha közöltek volna velük valami tragikus hírt. Mégis, életem eddigi legfontosabb felismerése az eddig le, és le nem írtakon túl az volt, hogy a legjobb, amit tehetek, ha önmagam vagyok. Meséltem már erről, így túlságosan nem ereszteném bőre, de napjainkban elképzelhetetlennek tartom, hogy bármikor is rosszul érezzem magam attól, mert az vagyok, aki, és ez a nőkkel való ismerkedések során hatványozottan így van. Miközben az emberek többsége önmaga helyett az álarcait gondozza aprólékos ügyességgel, finoman figyelve rá, hogy nehogy valami baj történjen és fájjon, elsuhan mellettük az élet. Ha mindig arra játszol, hogy ne veszíts, soha nem fogsz győzni, és bár azt kívánod, szeressenek olyannak, amilyen vagy, ezt mégsem mered megmutatni. A csalódás(ok) után még merevebb leszel, és a polcon található maszkok közül nem is igazán tudod melyiket kéne egy kicsit formálni ahelyett, hogy a megoldásért végre egyszer tükörbe néznél. Jelen sorok írásakor cirka három hónapja keresem a társam aktívan, és ismerem fel mennyire nagy fába vágtam a fejszém. Vannak olyan barátaim, akik hosszú évek óta olykor boldog, olykor csak törődéssel teli párkapcsolatban élnek, mégis a szeretet, és a kapocs a párjukkal összeköti őket a nehezebb pillanatokban is. Mindezt egy olyan elszürkült világban, ahol a két nem kölcsönösen dobálja egymásra a sz@rt, és állítja: minden csaj egy ribanc, és normális pasi sem maradt már. Vajon ezek az emberek felteszik maguknak a kérdést, ők miben tudnának változtatni? Miközben keresem a társam, egyetlen dologban vagyok biztos: meg fogom találni. Valahol ott van az a lány, akivel évekig boldogok lehetünk, és elkezdhetünk építeni valamit, közösen. Valahol ott van az a lány, akinek átadhatom a tapasztalataim, és a nehéz pillanatokban mélyen a szemébe nézve azt mondhatom a lehető legkellemesebb, és egyben határozottabb hangon: „nyugodj meg, minden rendben lesz”. Valahol ott van az a lány, aki nem fél a boldogságtól, aki minden vele történt dolog ellenére is mosolyog, és ragyog. Valahol ott vagyok a képletben én is, és bár ebben a pillanatban szinte minden megvan az életemben, amire úgy érzem igazán szükségem van, szerintem a társad megtalálni igazán nagyszerű dolog. Sokan elfelejtik, hogy az életben semmi sincs ingyen. Ha izmos akarsz lenni, le kell járnod edzeni, és néha kicsit meghalni közben, hogy újjászülethess, legalább fél-egy éven keresztül. Ha a vállalkozásod akarod fejleszteni, tőkét kell bevonnod hozzá, és kiépíteni egy megfelelő stratégiát. Ha kiváló diplomát akarsz, éveken keresztül kell érte pokoli keményen tanulnod. Ha pedig a társad akarod megtalálni, el kell fogadnod, hogy ez csak nagy szerencsével fog elsőre sikerülni, és közben olyan pofonokat kaphatsz, amik szörnyen tudnak fájni. Személy szerint én akkor is magamat hibáztatom, ha talán nem miattam alakult úgy az adott lánnyal, ahogyan, és igyekszem megtalálni azt a kis részletet, amit máskor már jobban csinálhatok. Hamis hazugság lenne azt állítani, hogy széles mosollyal szaladok a következő pofonért, de minden egyes lánnyal kapcsolatban szent meggyőződésem, hogy akár ő is lehet, aki a rendelkezése álló színek egyikével szebbre színezi életem vásznát. Összességében azt hiszem a kulcs ahhoz, akit keresek tehát az, hogy bármilyen következménye is legyen, felmerem vállalni önmagam. Ezért születhetett meg az előző bejegyzés is minden sötétsége és depresszív hajlama ellenére, mert az életem ugyan nem mindig szivárvány és napsütés, előbbihez elengedhetetlen előtte a vihar, utóbbit pedig sose becsülnénk igazán, ha néha nem borulna be egy kicsit. A társadat megtalálni nem könnyű feladat, talán az egyik legnehezebb a világon, de tedd a szívedre a kezed, és mond azt nekem, hogy nem ér meg mindent az a pillanat, amikor egy hosszú nap után úgy bújhatsz oda a másikhoz, és ébredhetsz fel mellette, hogy tudod: a világ számodra legértékesebb kincse épp melletted pihen.