#1 Egy porlepte billentyűzet, és más semmi Mókás dolog hetek után újra billentyűzetet ragadni, és a padlón szétszórt gondolataimat összeszedegetve azon elmélkedni, vajon hogy kellene elkezdeni egy többedik naplót, és nyilvános vezeklésbe kezdeni az egyetlen tevékenység előtt, ami az elmúlt években stabil bástyának számított az életemben. Nem kell tudnod semmit, és mert nem mondhatom el senkinek, hát elmondom mindenkinek. Idővel, addig is teret engedve a céltalan soroknak, melyek csak úgy bolyonganak egy látszólag szükségszerű naplóbejegyzésben, miközben hisztis kisgyerekként követelem, hogy hallgassák már meg a történetem, a ***** életbe. Utóbbi vessző utáni produktumot persze már felnőtt fejjel, kellő mértékben nyakon öntve az egészet egy asztalra csapással. Nem tudom mit árulhatnék el neked. Elbaszott gyerekkor? Egy alkoholista, nőket előszeretettel verő apa, aki ma is él, mégsem létezett számomra soha sem? Egy nevelőapa, akinek az egyetlen érdeme, hogy miközben próbálta ellopni az álmaim, pont neki köszönhetően alakult ki bennem egy kényszeres ragaszkodás feléjük? Az elbaszott család, amiben alig van valaki, aki bármit is jelent számomra? Furcsák ezek a sorok nem? Kiváltképp akkor, ha azt mondom, anya volt az egyetlen, aki egy pillanatig sem mondott le rólam soha, és nem állította a legnagyobb viharban a többiekkel ellentétben: "ezért nem lesz belőled semmi" . Nyugodj meg, ahogy az előbb mondtam, idővel mindent megértesz majd. Nincs oka annak, hogy pont most kezdem el. Több éve dolgozik bennem egy saját blog ötlete, ahova kiírhatom magamból az összes létező szart, és időnként valami produktívat is alkothatok. Talán pont ez az első bejegyzése neki? Vagy egy idő után egyszerűen csak a feledés homályába vész? Bárhogy is, egyelőre megnyugtató, hogy kevesen olvassák. Ha egy olyan sztorira vágysz, ami tele van örömteli pillanattal, és rózsaszín felhőkön ugrálnak a pónilovak, nem egymást keressük. Még csak azt sem tudom neked megígérni, hogy az utolsó jelenete a főhősöd álmainak beteljesülésével fejeződik be, és a végső nagy konklúzió után elindul a stáblista. Mondjuk azt igen, hogy a legundorítóbb pillanataim, és a legsötétebb démonaimmal való tánc ellenére is mindent megfogok tenni érte. Az álmaim jelentik az életem, ha nem léteznének, és nem dolgozhatnék a megvalósításukért a nyilvánvaló időnkénti megszeppenéseket leszámítva, egy pillanattal sem lenne érdemes tovább élnem. Hogy ettől a helytől mit várok? Fogalmam sincs. Tényleg. A legmerészebb álmaimban is egy ugyanolyan elbaszott gyereket látok mint én, aki rátalál ezekre a sorokra amik talán hozzájárulnak ahhoz, hogy kurvára ne merje feladni még akkor sem, ha épp beleszakadna, annyira fáj ami történik vele. Tudom, hidd el tudom mennyire kemény a szitu, de jelenleg csakis azért van vihar, hogy aztán láthasd a szivárványt. Az álmaim másik felében egy népszerű blogot látok, ahol naivan azt gondolom, az embereknek tetszik, amit ide írok. Pedig gyakorlatilag azt sem tudom, hogyan kell. Cserébe ez a szenvedélyem. Ha már idáig eljutottál, akár azt a kérdést is felteheted, miért érdemes pont engem olvasnod. Viszont, bármilyen ciki is, nem tudok neked rá válaszolni. Egyszerűen csak gyere legközelebb is, adj nekem egy kis időt, és te leszel az első, akinek elárulom. Leszel az olvasóm? A jelige: You'll Never Walk Alone.
top of page
bottom of page
#5 Csajozási tanácsok kezdőknek
Miközben különböző zenéket hallgatok, és próbálom valahogy ráhangolni magamat a mai témára, az emlékeim között kutatok, és arra a mágikus délutánra 14-15 évesen, amikor egyetlen mondattal megváltozott az életem a googlenek hála. Előre szólok, a tartalom helyenként humorossá, máskor cinikusan viccessé válhat, azonban tény és való: ma nem lehetnék az, aki, ha ezek nincsenek. Köszönöm a visszajelzéseiteket, többek között azért is érkezik ilyen hamar ez az írás, mert a törődésetek jól esik, és így az írás is maga motiválóbb.
Sosem voltam igazán népszerű a nők körében 15 éves koromig. Hittem azoknak, akik azt mondták, hogy az amúgy valóban rossz állapotban lévő fogaim, és a kancsalságom miatt ronda vagyok, egy olyan srác, akihez senki sem akarna igazán vonzódni. Emlékszem egyszer konkrétan meg is jegyezte az egyik lány általánosban: „nem lennél te rossz pasi, csak a szemeid, meg a fogaid” – mivel otthon sem volt jobb a helyzet, és a szeretet, mint olyan hiánycikk volt a háztartásban, senki nem akart meggyőzni az ellenkezőjéről. A bátyámnak jó volt, hogy kedvére terrorizálhatott, anyám épp rengeteget dolgozott, és sokszor este, az egyetlen menekülő út, a futball pedig inkább adott törődést és figyelmet, semmint szeretetet. És még mindig nem tudsz mindent erről az időszakról, izgi volt.
Így hát elhittem, hogy szar pasi vagyok, mert mások azt mondták. Titkon, vagy nem is annyira titkon hetedikben, amikor már a harmadik suliba jártam, udvarolni kezdtem az egyik osztálytársamnak, néha csokit adtam neki, máskor elküldtem a horoszkópját msn-en, amiben az állt többek között, hogy az elkövetkezendő hetekben tartózkodjon a komolyabb pénzügyi befektetésektől, mert a csillagok állása szerint kockázatos lehet számára. Hasznos tanácsok voltak ezek 12-13 évesen, mégsem nyerte el igazán a hatását, hiszen életem első amolyan szerelmi vallomását egy „köszi, aranyos vagy, de nekem ellentétes az irány” válasz követte.
Nyolcadikra aztán visszaköltöztünk pestre, én meg ismét egy új iskolába, egy teljesen új környezetbe. Minden új iskolai közösségben nagyjából fél év kellett ahhoz, hogy elfogadtassam magam az emberek többségével, és rájöjjenek, hogy nem feltétlen egy cirkuszi bohóc vagyok, akinek kifelé állnak a szemei olykor, vagy rosszak a fogai, sokkal inkább valaki, aki a verseibe kapaszkodva próbálja meg az önkifejezés egyik formáját megmutatni. Bizony, a kezdetek kezdetén minden pár sorral indult, ami az irodalmi szabályok összes létező formáját nélkülözte, de legalább rímelt a sorok vége bennük. És némi egzisztenciát is teremtettek, ha újat írtam, a barátaim mindig elsőként akarták elolvasni. Életemben először ekkor voltam depressziós, és igazán szerelmes úgy, hogy a lány az egyik legjobb barátom volt. Először tapasztaltam meg egy különlegesebb kapcsolatot, a döntő pillanatban mégsem mertem lépni. Egyszerűen nem voltam elég bátor még akkor sem, mikor a lány épp csak azt nem mondta, hogy csókolj már meg végre.
A nőkkel való kapcsolatom tehát 14 éves koromig jellemezhető egy gyönyörű barátságban, amiért minden fájdalmas pillanata ellenére hálás lehetek, és egy csokikat osztogató rendes srácban. Néha legalább barátnak jó voltam, igaz az önbizalmamon ez sem sokat lendített.
Betöltöttem a tizenötöt, és tudásra éhesen elindultam a személyiségfejlesztés ezer mérföldes útjának első lépésén: „csajozási tanácsok kezdőknek” – kerestem rá tudástól szomjazva a fellelhető tartalmakra, és az akkor egy oldalon szent grállként említett pferomon parfümre, ami azt ígérte, hogy egy csapásra azonnal puncimágnes leszek. Az egész inkább hasonlított egy a marketingműhelyek legsötétebb bugyraiban megírt tukmálásra, de az ember ennyi idősen nem a sikerhez vezető utat keresi, hanem a varázspirulát és a mágikus csettintést. Pár éve akkor már a póker révén, amit kb 13 éves koromban kezdtem el megismertem egy srácot, elküldtem neki mit gondol, mennyire működhet. Nagyi (tényleg így hívják) felnevetett, és azonnal lebeszélt az egészről, ellenben meginvitált egy fórumra, ahová regisztrálni életem egyik legjobb döntésének bizonyult.
Hogy fogalmazhatnám meg a legjobban? Az akkori értékrendemnek megfelelően „elkezdtem a csajozást tanulni”. Nem untatnék senkit felesleges részletekkel, de életemben először itt mondták nekem, hogy vannak olyan értékeim, amik egy nő számára vonzóak lehetnek, és bár első sorban interneten, de elkezdtem ismerkedni, és a beszélgetések alatt arra lettem figyelmes, hogy amit tanulok, működik. Így csattant el az első csók, és így szakadt át a másik nagy gát is, amikor lefeküdtem az első lánnyal.
Néhány év alatt a nőkkel való ismerkedés az egyik kedvenc hobbim lett, elképesztően élveztem, hogy jól érzem magam velük, megnevettetem őket, elmesélhetem az érzéseimet, és megélhetem azokat a testi dolgokat, amikről egészen addig csak álmodoztam. A cél az volt, hogy jobb állapotban köszönjek el tőlük, mint amiben voltak mikor találkoztunk. Mint minden tanulási folyamatnál, itt is elkerülhetetlenek voltak a kudarcok. Biztos vagyok benne van olyan lány akinek a legrosszabb randija vagyok a mai napig, vagy olyan, aki nem akart megbántani, de egyáltalán nem érezte magát olyan jól velem, mint esetleg gondoltam. Túlzottan mégsem érdekeltek ezek, még ha tanulni is akartam belőlük, mert újabb és újabb érdekes lányokat ismertem meg. Mindig volt egy másik, aki feledtette az előzőt, aztán egy következő, és így tovább.
Olykor arra gondoltam milyen lehet egy kapcsolat, amit mindkét fél ugyanannyira akar. Furcsa belegondolni, hogy az első olyan lánytól számítva, akivel erre reális esély mutatkozott hosszú évek teltek el az első komoly kapcsolatomig, ami nem csak szimplán az érezzük jól magunkat elvre épült. Bár igazából ezekre is szükség volt. Volt, ami egy éjszakáig tartott, a következő egy hétig, aztán kettő, és jöttek az „egy hónapos lányok”. Mindig elakadtam egy idő után, mert nem voltam elég tapasztalt. Egy ponton eljutottam oda, hogy egy hónapig nagyon jó a lánnyal, de nem váltok ki belőle érzelmeket, nem szerelmes belém, csak egy srác vagyok neki, akivel remek, de semmi több. Ekkor már sokkal inkább motivált, hogy megtapasztaljam a szerelmet, életemben először hallani akartam egy lánytól, egyetlen szóra vágytam. Valamire, amiből a mai napig sem kaptam eleget, és amire sokáig úgy tekintettem, mintha egy gyengeségem lenne, majd kiderült, hogy bármelyik ember meghalna belül nélküle. A szó egyszerű volt, és így hangzott: szeretlek.
Folytatjuk, gyere legközelebb is.